Met z’n vijftigen op de VIA
Met ongeveer 50 waren ze, de groep pelgrims die in vijf dagen de volledige Via Christina Mirabilis heeft afgelegd. Van 14 tot 18 juli volgden zij de wegwijzers langs de Haspengouwse paadjes en dorpen, die hen in het spoor van Christina de Wonderbare leidden.
Dit bijzondere gebeuren werd opgemerkt in de media. VRT NWS plaatste een interview en een goede duidingstekst. Op TVL kon je een mooi samengestelde reportage zien.
De organisatie lag bij de werkgroep Pelgrimspastoraal van het bisdom Hasselt onder leiding van Luc Herbots. Elke nacht logeerde de volledige groep in hoeve Keizerman in Kortenbos. Met een eigen keukenploeg! En met auto’s en een busje werd gezorgd voor de nodige verplaatsingen en bevoorradingen naar de start- en eindpunten en de tussenstops.
De meeste pelgrims wandelden de volledige trajecten van ongeveer 20 km per dag. Anderen kozen voor een wat ingekorte versie. Aan de tussenstops troffen ze elkaar.
De dagtochten werd inhoudelijk ingekleurd door stiltemomenten, verhalen, teksten, gebeden, vragen, doe-momenten… uit de pelgrimsbrochure die bij de Via Christina Mirabilis behoort.
Getuigenis van een deelnemer
Pelgrimeren kan diep ingrijpen in het persoonlijk leven. Van één van de deelnemers ontvingen we een getuigenis. Hier enkele fragmenten uit haar verhaal.
We lazen een tekst.
Ik had nauwelijks geluisterd naar die tekst, ik hoorde het niet.
In mijn hoofd kon ik alleen maar denken aan de boodschap van Christina:
“Mijn pijn werd
de kracht van mijn zijn.
Mag jouw pijn een kracht
worden in jouw zijn.”
Ging dit over mijn leven?
Ik heb geen gemakkelijk leven gehad.
Ik heb me eenzaam gevoeld.
Veel tranen zijn over mijn wangen gerold.
Maar mijn pijn is mijn kracht geworden.
Ik ben een blij mens geworden.
Ik vraag me af:
waarom heeft het jaren geduurd voordat ik wist dat ik pijn ook kon loslaten?
Dat ik mijn verdriet aan de voet van het kruis van Jezus kon neerleggen?
Ik ben in therapie gegaan, maar daar werd niet gesproken over vergeven,
over het in handen leggen van de Heer.
We zongen het lied van ‘Cruz de Ferro’
‘Als pelgrim draag je ’n steentje met je mee
Dat steentje staat symbool voor al je leed:
je pijnlijke verhalen, je zwakheid en je falen…
Dat steentje draag je als pelgrim met je mee.’
Helen.
Heel worden.
Zoals Christina, die aanvaardt wie ze is
en daarin kracht vindt.
En al ziet zij er armoedig uit,
ze draagt een rijkdom in zich
die ze deelt met anderen.
Ongewoon maar o zo vrij.
Wat heeft deze tocht met me gedaan?
Wat heeft Christina mij geleerd?
Laat los om te kunnen helen.
Na helen kun je aarden.
R.
Gastvrijheid onderweg!
Overal waar de pelgrims passeerden, werden ze verrast door een warm onthaal. Plaatselijke medewerkers van het Christinaproject of van de lokale parochiegemeenschap waren PRESENT! Dank je. De pelgrims waren enthousiast over zoveel ‘pelgrimsgastvrijheid’: in Sint-Truiden, aan Helshoven, in Borgloon, in Wellen, in Jesseren, in Zepperen, in Metsteren… overal stonden hen mensen op te wachten, vaak met een leuke verrassing.
Impressies van een deelnemer
De sfeer in de groep was bijzonder goed. Ook de mensen die voor het eerst meegingen, waren enthousiast en dadelijk mee in het verhaal. Iedereen praatte met iedereen. Eén deelnemer deed, haast ongemerkt, de controle van het pad met Wikiloc.
We waardeerden sterk de ontmoeting onderweg met meerdere medewerkers uit het Christinaproject, voor of na, of tijdens de tocht.
De Christinabrochure die ieder van ons bij zich had, werd dagelijks gebruikt voor de ‘opstapjes’ in de voor- en namiddag. We liepen telkens een half uur in stilte, mijmerend over fragmenten uit de brochure en de vragen voor onderweg. Een 8-persoonsbusje bracht de chauffeurs van de wagens ‘s avonds terug naar de vertrekplaats van die dag en zo kon iedereen vlot terug op de vaste verblijfslocatie worden gebracht. Het busje werd ook ingezet bij probleemsituaties, voor het vullen van de drankflessen tijdens de middag en bij het vieruurtje aan het einde van de dagtocht. Maar iedereen droeg zijn eigen rugzak(je)!
Marcel Rouffa