Een brief aan Christina

Dichteres DELPHINE LECOMPTE

is ‘begeesterd’ door Christina Mirabilis.

Dat vertelde ze ons toen we haar ontmoetten op een lezing voor Neos in Borgloon.
Ze schreef voor ons een brief aan Christina.
Lees hem hier.

Beste koortsige autonome gekwelde briljante dappere duizelingwekkende wonderbaarlijke Christina Mirabilis,

Je leefde lang geleden, dat heeft weinig belang.
Ik voel me met je verwant, maar dat zul je wel vaker horen
Vertoef je in de hemel?
Natuurlijk! Wat een stomme vraag!
Heeft God soms een ochtendhumeur en lijkt hij op Richard Burton?
Is God spraakzaam?
Heeft hij een hese stem? Schor? Lispelt hij soms?
Houdt hij van zeepzieders, touwslagers, kaarsenmakers, okapi’s, luipaardgekko’s en profetische teckels?
Heeft hij hobby’s?
Flanst hij mismaakte origamidromedarissen in elkaar wanneer hij zich verveelt? 
Of bestaat het begrip ‘verveling’ niet in de hemel?
Spreekt hij over koetjes en kalfjes?
Heeft hij een mening over mijn wrede perverse groteske gulzige overdadige blasfemische gedichten?
Nee!!
Ik bedoel: ik wil het niet weten!
Zijn er engelen in de hemel? Lijken ze op Thimothée en Scarlett Johansson?
Hebben ze streken? Kuren? Grillen?
Zijn ze guitig en ontwapenend?
Of zijn het drukke verwaande onuitstaanbare ettertjes?
Maken ze veel kabaal?
Blazen ze de hele tijd op allerhande blaasinstrumenten?
Of zijn er ook vioolsonaten en drumsolo’s te horen in de hemel?
O, ik hoop het: ik ben verzot op drumsolo’s!
Ik leerde je kennen dankzij het liedje Christina the Astonishing van Nick Cave.
Wat me het meest charmeerde was hoe hevig en verbeten jij je afzette tegen de abominabele ondraaglijke ongebreidelde botte
schaamteloze inhalige verdorvenheid van je medemensen.
Je had een aversie tegen ‘the stench of human corruption, the stink of human sin.’
Nick Cave heb ik ondertussen afgezworen: te hoogmoedig, te ernstig, te klef, te prekerig.
Maar zijn hommage aan jou zal ik altijd koesteren.
Je groeide op tussen botte hardvochtige primaire herders en grillige ijdele oppervlakkige gezinsleden die je diepe mystieke verschroeiende visie afdeden als waanzin.
Je werd vroeg wees, ik niet.
Maar ik werd wel in de steek gelaten door mijn ouders, ze vonden mij een gedrochtelijke lastpak.
Dat was ik ook: een pyromaan, een schelm, een slet, een winkeldief.
Een buitenissig ouwelijk nukkig tegendraads schepsel met eczeem: jeuk, korsten, bloed, etter, wondvocht, schilfers, zwachtels, walmende zalven, scalpels...
Of was het zelfverminking?
Je onderging een duiveluitdrijving, ik ook.
De mijne vond plaats op mijn zesde verjaardag, op een heidens minigolfterrein in Koksijde.
Het was verschrikkelijk, Christina: er kwamen buxusscharen, oestermessen, oogbeitels en opgezette halsbandlemmingen aan te pas.
Of klinkt dat als een Lecomptiaans verzinsel?
Dat is het ook!
Vlug terug naar jou…
Jij, de enige pure zachtmoedige integere woeste allesbegrijpende genadige ziel in de streek, in de omgeving.
Kwatongen schilderden je af als een zonderling vrouwtje, een gekkin, een heks.
Omdat je niet gedwee genoeg was, niet meegaand, niet vlijtig, niet bevallig en niet koket.
Je was stug en eenzelvig en nieuwsgierig en kritisch en scherp, geen meeloper.
Je had geen geduld met frivole inhalige wispelturige oppervlakkige mensen.
Net als jij stierf ik op mijn 21ste, en ook ik kreeg van God de keuze voorgeschoteld: blijf je bij mij in de hemel of keer je terug naar de aarde om je medemensen te waarschuwen voor de verschrikkingen van het vagevuur?
We keerden beiden terug naar de aarde.
We deden boete op de meest afschuwelijke wijzen, we werden onze eigen grootste beulen.
Maar het deed deugd.
Het lijden, het isolement en de zelfkastijding hebben ons verlost en gereinigd.
We werden mensenschuw en gingen als kluizenaars leven in wouden en havensteden.
Jij werd onder de vleugels genomen door een zekere Jutta.
Ik moest me beredderen met Eef, een lesbische zuivelgerante.
Geen slecht woord over Eef!
Ze redde mijn leven toen ik 24 was en mezelf verkocht aan gewelddadige Noord-Franse taxichauffeurs en groezelige naargeestige scheepsherstellers.
Je keuze voor armoede werd afgedaan als brute verbijsterende onomkeerbare waanzin.
Niets is minder waanzinnig dan zichzelf te bevrijden van de ketens van de loensende misnoegde hebzucht, schraapzucht en jaloezie. 
Niets is magnifieker en poëtischer dan zelfopgelegde ascese.
Eigenlijk was je een punker, een rebel.
Wat je deed was een soort performance art.
Of was het toch vooral onbeheersbare verontwaardiging?
Noodzaak.
Een goddelijke taak.
Een epische poging om je enggeestige vulgaire miserabele wispelturige medemensen de juiste weg te wijzen?
Moedig was het alleszins!
Jouw weg was de juiste: de weg van de radicale verwondering, eenzaamheid, bezinning, boetedoening, extase en introspectie.

Liefs,

Delphine Lecompte